کودهای ریزمغذی

تاثیر کودهای ریزمغذی بر رشد گیاهان

کودهای ریزمغذی حاوی ترکیباتی هستند که هریک به نوعی سلامت گیاهان و محصولات کشاورزی را ارتقاء می دهند. به عنوان مثال آهن به گیاهان رنگ سبز می بخشد این ریزمغذی بخشی از ترکیب آنزیم هایی است که  به سنتز پروتئین ، فتوسنتز و عملکرد متابولیسمی گیاه کمک می کند. آهن برای سنتز کلروفیل نیز مورد نیاز است.

•  روی (Zn) سرعت سوخت و ساز گیاه را سرعت می بخشد. گیاهان با کمبود روی عملکرد سلولی ناقصی دارند. روی همچنین بخشی از ترکیب آنزیم هایی است که برای سرعت سوخت و ساز گیاه بسیار مهم و ضروری هستند.
• منگنز (MN) بخشی از ترکیب آنزیم ها است که همچنین در فتوسنتز و عملکردهای متابولیکی گیاه نقش دارد. منیزیم (Mg) ریز مغذی ضروری دیگری برای گیاهان است که برای استفاده از آن ph خاک باید بیش از ۴.۵ باشد .
• بور (B) به عملکرد متابولیکی گیاه و به  تقسیم سلولی کمک می کند. مولیبدن بخشی از ترکیب آنزیم ها است و به عملکردهای متابولیکی گیاه کمک می کند. سولفور (S) گوگرد بخشی از ترکیب آنزیم ها و پروتئین ها است و در عملکردهای متابولیکی گیاه نقش دارد.

مقدار و روش استفاده از کودهای ریزمغذی

متداول ترین روش کاربرد کودهای ریزمغذی استفاده در خاک است. میزان کاربرد توصیه شده معمولاً کمتر از ۱۰ پوند در هکتار (به صورت مقدماتی) است ، بنابراین استفاده یکنواخت از منابع ریزمغذی به طور جداگانه در این زمینه دشوار است. بنابراین ، کودهای دانه ای و مایع  NPK معمولاً به عنوان حامل ریز مغذی ها مورد استفاده قرار می گیرند. استفاده از ریز مغذی ها با کودهای مختلط یک روش مناسب برای کاربرد است و امکان توزیع یکنواخت تر با تجهیزات کاربردی معمولی را فراهم می آورد. هزینه ها نیز با حذف یک برنامه جداگانه کاهش می یابد.

این عناصر معمولا به شکل کاتیون مورد استفاده قرار می گیرند تا احتمال تثبیت آن ها توسط خاک افزایش یابد. از طرف دیگر کاتیون ها با محلول پاشی بهتر روی برگ ها قرار می گیرند.

کودهای ریزمغذی معمولا به صورت نواری در خاک مورد استفاده قرار می گیرند و یا همراه با کود هایی با واکنش اسیدی به خاک اضافه می شوند. استفاده از این کودها به صورت نواری در خاک چند کیلو گرم در هر هکتار است ولی در صورتی که بخواهید آن ها را در سطح خاک بپاشید مقدار بیشتری از این کودها  مورد نیاز است.

بطورکلی مقدار مصرف سولفات کاتیون های مس و روی و منگنز  به مقدار ۳۴ تا ۴۴ کیلو گرم در هکتار و مقدار مصرف بورات در حدود ۵ کیلو گرم در هکتار می باشد.